Γνώρισα την πόλη της Λίμνης, την Πρωτομαγιά του 1985, όταν, σαν εκδρομέας την επισκέφτηκα μαζί με τη σύζυγό μου, προκειμένου να φιλοξενήσουμε ένα φιλικό μας ζευγάρι από το Αγρίνιο.
Αυτές οι λίγες ώρες παραμονής μου στην μικρή κωμόπολη εκείνη την ηλιόλουστη Πρωτομαγιά, έμελε να είναι η αρχή ενός δυνατού δεσμού αγάπης για τον τόπο αυτό. (Και δικαιολογημένου όπως απεδείχθη εκ των υστέρων).
Το 1991, πολιτικές συγκυρίες το επέβαλαν, να βρεθώ στην ΛΙΜΝΗ και να υπηρετήσω ως υπάλληλος σε μια από τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Μου δόθηκε, λοιπόν, η ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα και την περιοχή και τους ανθρώπους της. Και τα δυό με σημάδεψαν ανεξίτηλα.
Η περιοχή μια απέραντη, ατελείωτη, ξεχωριστή ομορφιά.
Η πόλη αμφιθεατρικά χτισμένη, με τα στενά σοκάκια της, τις γραφικές, ήσυχες και καθαρές παραλίες της τις εναλλαγές του τοπίου της, τα παλιά πέτρινα αρχοντικά της, την ιστορία της, σε κερδίζει αμέσως.
Στη συνέχεια, όταν γνωρίσεις τους ανθρώπους της, η αγάπη σου για τον τόπο μεγαλώνει. Γιατί πρόκειται για καλλιεργημένους και προβληματισμένους, στην πλειοψηφία τους ανθρώπους, καλοσυνάτους, με φινέτσα, με αγάπη για τον τόπο τους και την παράδοσή του.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ότι πάρα πολλοί ξένοι με τον τόπο αυτό, όταν τον γνώρισαν έγιναν μόνιμοι κάτοικοί του. Αμετανόητοι εραστές της Λίμνης.
Την αγάπη των ίδιων των Λιμνιών για τον τόπο τους την διαπιστώνει κανείς τα Σαββατοκύριακα, όταν επιστρέφουν όλοι σχεδόν οι αναγκαστικά ξενιτεμένοι σε άλλες πόλεις, (από την Αθήνα κυρίως),για να περάσουν λίγες ώρες στον όμορφο τούτο τόπο.
Την διαπιστώνει κανείς όταν επισκεφθεί το λαογραφικό Μουσείο, ένα αληθινό κόσμημα που στήθηκε με δωρεές αντικειμένων που προσέφεραν ευχαρίστως οι κάτοικοι της Λίμνης.
Την διαπιστώνει κανείς από την συνεχή προσπάθεια που καταβάλλουν τοπικοί φορείς και πρωτοπόροι πνευματικοί άνθρωποι προκειμένου να διατηρήσουν ήθη, έθιμα, παραδόσεις.
Τη διαπιστώνει κανείς από την επιτυχία που έχουν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις οι οποίες αρχίζουν τον Ιούνιο κάθε χρόνου και ολοκληρώνονται στο τέλος Αυγούστου.
Αφορμή για τούτες τις σκέψεις στάθηκε η πρόσφατη πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου να διοργανώσει την Κυριακή 29-4-2007, εκδήλωση με περιεχόμενο Παραδοσιακούς χορούς από Θράκη, Μακεδονία, Νησιά Αιγαίου, Μ. Ασία, Ήπειρο στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού που γιορτάζεται την ημερομηνία αυτή και στην οποία εκδήλωση είχα την τιμή να προσκληθώ.
Σ΄ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, σε ανακαινισμένες εγκαταστάσεις, δίπλα στο ξωκλήσι της Παναγιάς που την μνήμη της γιορτάζει η Λίμνη την 8/9 κάθε χρόνου με λαμπρή θρησκευτική τελετή, κάτω από την σκιά των δέντρων, που ο δυνατός ήλιος αδυνατούσε να διαπεράσει, υπό το βλέμμα εκατοντάδων προσκεκλημένων, τα χορευτικά συγκροτήματα της Μακρυκάπας, των Ωραιών, της Ιστιαίας και της Λίμνης απέδωσαν παραδοσιακούς χορούς από περιοχές της Ελλάδας που προαναφέραμε.
Προηγουμένως τελέστηκε θεία λειτουργία στο εκκλησάκι της Παναγιάς με Ιεροψάλτη τον πατέρα Ανέστη Νάκο και την χορωδία του από τον Αϊ Γιάννη της Χαλκίδας.
Αγαπητοί φίλοι,
Γιώργο, Κώστα, Νίκο, Χρήστο, Δημήτρη, Σοφία, Μαρία, Ελένη, Ντίνα προχωρήστε. Ο τόπος μας σας έχει ανάγκη. Είμαστε μαζί σας, κοντά σας, δίπλα σας.
Προσωπικά σας ευχαριστώ για ότι κάθε φορά μου χαρίζετε.
Χαλκίδα, Μάιος 2007
