(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πανευβοϊκό Βήμα" 14-10-2004
Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να μοιραστώ, μαζί με άλλους φίλους τη χαρά της επιτυχίας μέλους της οικογένειας ενός αγαπημένου προσώπου που με τιμά με τη φιλία του.
Οι συνδαιτυμόνες, ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί, διαφόρων ή και αδιάφορων πολιτικών αντιλήψεων.
Σε κάποια χρονική στιγμή η συζήτηση περιεστράφη - σε τι άλλο; - στην επικαιρότητα. Στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας μας. Στην καθημερινότητα. Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή.
Κοινή διαπίστωση όλων, μα όλων: Το κράτος μας είναι αδύναμο να οργανώσει τις λειτουργίες του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν αποτελεσματικές στη διαδικασία ελέγχου των έργων και κατά συνέπεια των δαπανών του.
Με άλλα λόγια το κράτος μας αδυνατεί, εδώ και 180 χρόνια ελεύθερου βίου, να δώσει ή να λάβει τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στο μικρότερο δυνατό κόστος.
Το παράδειγμα που ακολουθεί και το οποίο κατατέθηκε στη συζήτηση αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Σε δημόσιο κτίριο μιας κάποιας πόλης έγιναν εργασίες επισκευής της στέγης.
Το έργο δημοπρατήθηκε με τους ισχύοντες νόμους, εκτελέστηκε, στοίχισε στο Δημόσιο μερικές δεκάδες εκατομμύρια και παραλήφθηκε από λειτουργό –φευ- του Δημοσίου.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η στέγη άρχισε να τρέχει σαν σουρωτήρι. Σε σημεία μάλιστα στα οποία βρίσκονταν τα γραφεία των ανώτερων κρατικών λειτουργών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να τοποθετήσουν τενεκεδάκια για την συλλογή του νερού που έτρεχε από την οροφή.
Κλήθηκε η αρμόδια τεχνική υπηρεσία και απεφάνθη ότι χρειάζεται νέο έργο!!!!!!!!!!
Στη συνέχεια κλήθηκε ο εργολάβος και του υπεδείχθη ότι αντί να κατασκεύαζε επίστρωση πάχους 70cm στη στέγη θα μπορούσε, με λιγότερα χρήματα, να κατασκεύαζε μια κεραμοσκεπή και να λυνόταν οριστικά το πρόβλημα.
Ακολούθησε η παρακάτω συζήτηση:
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Κύριε Προϊστάμενε δεν γνωρίζετε καλά τα πράγματα. Η κεραμοσκεπή στοιχίζει ακριβά.
ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ: Μα πρόσφατα έφτιαξα κεραμοσκεπή στο εξοχικό μου, η οποία στοίχισε λιγότερο από 2.000.000 δρχ.
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Τη στέγη που φτιάξατε εσείς με 2.000.000 δρχ. στο δημόσιο θα στοίχιζε 20.000.000 δρχ. (sic).
ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ: Γιατί;
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Γιατί έτσι είναι τα πράγματα. (Αποστομωτική απάντηση).
Μετά από αυτόν το διάλογο σκέπτεται κανείς:
Τι άραγε φταίει για την ποιότητα των δημοσίων έργων και το δυσανάλογο κόστος τους;
Ο τρόπος ανάδειξης των αναδόχων; Αν δηλαδή ακολουθήσουμε τον μαθηματικό τύπο ή τον μειοδοτικό διαγωνισμό; ΑΣΤΕΙΟ.
Κατά τη γνώμη του γράφοντα κανείς ποτέ δεν θέλησε να επιλύσει οριστικά το πρόβλημα γιατί, εκτός των άλλων και η ίδια η κοινωνία, οι οργανωμένοι κοινωνικοί φορείς, δεν έχουν κάνει ακόμη σημαία τους, δεν έχουν αναδείξει το σοβαρό αυτό πρόβλημα της κατασπατάλησης χρήσιμων και ανεπαρκών οικονομικών πόρων, που αν εξοικονομούνταν θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν σοβαρά ελλείμματα στην κοινωνική πολιτική.
Ο υπογράφων τις γραμμές αυτές γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν λέει κάτι καινούργιο. Δεν κομίζει γλαύκαν εις Αθήνας.
Ο κάθε πολίτης έχει να διηγηθεί κάτι ανάλογο ή και πιο ακραίο ακόμη.
Επιθυμία του είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη τούτης της φιλόξενης εφημερίδας και να αντιδράσει για την κατάσταση αυτή.
Πόσο ακόμη μπορούμε να ανεχόμαστε αυτό το φαινόμενο; Να νέμονται διάφοροι («λαμόγια» άκουσα να τους λένε) τα χρήματα του δημοσίου, τα δικά μας, δηλαδή, κατά τρόπο προκλητικό αλλά «νόμιμο;»
Αν το έργο που περιγράφηκε παραπάνω, είχε ανατεθεί απ’ ευθείας σε ανάδοχο, είχε κατασκευαστεί άψογα, είχε στοιχίσει τα μισά χρήματα θα ήταν παράνομο γιατί δεν θα είχαν τηρηθεί «οι διαδικασίες».
Μήπως τελικά έχουμε τρελαθεί;
Καταγράφοντας τις σκέψεις αυτές ήλθε στο νου μου η πάντοτε επίκαιρη και γιαυτό αξιωματική φράση του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ:
« Σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία δεν είναι κάτι δίκαιο γιατί είναι νόμιμο αλλά πρέπει να γίνει νόμος γιατί είναι δίκαιο…..».
Είθε η φράση αυτή του ΡΗΓΑ να αποτελέσει τον πρώτο και αδιαπραγμάτευτο όρο με βάση τον οποίο θα ασκείται το νομοθετικό έργο της Πολιτείας.
Οψόμεθα…….
ΧΡΗΣΤΟΣ Δ. ΠΑΓΩΝΗΣ
ΧΑΛΚΙΔΑ, 7-10-2004
Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να μοιραστώ, μαζί με άλλους φίλους τη χαρά της επιτυχίας μέλους της οικογένειας ενός αγαπημένου προσώπου που με τιμά με τη φιλία του.
Οι συνδαιτυμόνες, ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί, διαφόρων ή και αδιάφορων πολιτικών αντιλήψεων.
Σε κάποια χρονική στιγμή η συζήτηση περιεστράφη - σε τι άλλο; - στην επικαιρότητα. Στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας μας. Στην καθημερινότητα. Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή.
Κοινή διαπίστωση όλων, μα όλων: Το κράτος μας είναι αδύναμο να οργανώσει τις λειτουργίες του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν αποτελεσματικές στη διαδικασία ελέγχου των έργων και κατά συνέπεια των δαπανών του.
Με άλλα λόγια το κράτος μας αδυνατεί, εδώ και 180 χρόνια ελεύθερου βίου, να δώσει ή να λάβει τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στο μικρότερο δυνατό κόστος.
Το παράδειγμα που ακολουθεί και το οποίο κατατέθηκε στη συζήτηση αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Σε δημόσιο κτίριο μιας κάποιας πόλης έγιναν εργασίες επισκευής της στέγης.
Το έργο δημοπρατήθηκε με τους ισχύοντες νόμους, εκτελέστηκε, στοίχισε στο Δημόσιο μερικές δεκάδες εκατομμύρια και παραλήφθηκε από λειτουργό –φευ- του Δημοσίου.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η στέγη άρχισε να τρέχει σαν σουρωτήρι. Σε σημεία μάλιστα στα οποία βρίσκονταν τα γραφεία των ανώτερων κρατικών λειτουργών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να τοποθετήσουν τενεκεδάκια για την συλλογή του νερού που έτρεχε από την οροφή.
Κλήθηκε η αρμόδια τεχνική υπηρεσία και απεφάνθη ότι χρειάζεται νέο έργο!!!!!!!!!!
Στη συνέχεια κλήθηκε ο εργολάβος και του υπεδείχθη ότι αντί να κατασκεύαζε επίστρωση πάχους 70cm στη στέγη θα μπορούσε, με λιγότερα χρήματα, να κατασκεύαζε μια κεραμοσκεπή και να λυνόταν οριστικά το πρόβλημα.
Ακολούθησε η παρακάτω συζήτηση:
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Κύριε Προϊστάμενε δεν γνωρίζετε καλά τα πράγματα. Η κεραμοσκεπή στοιχίζει ακριβά.
ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ: Μα πρόσφατα έφτιαξα κεραμοσκεπή στο εξοχικό μου, η οποία στοίχισε λιγότερο από 2.000.000 δρχ.
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Τη στέγη που φτιάξατε εσείς με 2.000.000 δρχ. στο δημόσιο θα στοίχιζε 20.000.000 δρχ. (sic).
ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ: Γιατί;
ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ: Γιατί έτσι είναι τα πράγματα. (Αποστομωτική απάντηση).
Μετά από αυτόν το διάλογο σκέπτεται κανείς:
Τι άραγε φταίει για την ποιότητα των δημοσίων έργων και το δυσανάλογο κόστος τους;
Ο τρόπος ανάδειξης των αναδόχων; Αν δηλαδή ακολουθήσουμε τον μαθηματικό τύπο ή τον μειοδοτικό διαγωνισμό; ΑΣΤΕΙΟ.
Κατά τη γνώμη του γράφοντα κανείς ποτέ δεν θέλησε να επιλύσει οριστικά το πρόβλημα γιατί, εκτός των άλλων και η ίδια η κοινωνία, οι οργανωμένοι κοινωνικοί φορείς, δεν έχουν κάνει ακόμη σημαία τους, δεν έχουν αναδείξει το σοβαρό αυτό πρόβλημα της κατασπατάλησης χρήσιμων και ανεπαρκών οικονομικών πόρων, που αν εξοικονομούνταν θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν σοβαρά ελλείμματα στην κοινωνική πολιτική.
Ο υπογράφων τις γραμμές αυτές γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν λέει κάτι καινούργιο. Δεν κομίζει γλαύκαν εις Αθήνας.
Ο κάθε πολίτης έχει να διηγηθεί κάτι ανάλογο ή και πιο ακραίο ακόμη.
Επιθυμία του είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη τούτης της φιλόξενης εφημερίδας και να αντιδράσει για την κατάσταση αυτή.
Πόσο ακόμη μπορούμε να ανεχόμαστε αυτό το φαινόμενο; Να νέμονται διάφοροι («λαμόγια» άκουσα να τους λένε) τα χρήματα του δημοσίου, τα δικά μας, δηλαδή, κατά τρόπο προκλητικό αλλά «νόμιμο;»
Αν το έργο που περιγράφηκε παραπάνω, είχε ανατεθεί απ’ ευθείας σε ανάδοχο, είχε κατασκευαστεί άψογα, είχε στοιχίσει τα μισά χρήματα θα ήταν παράνομο γιατί δεν θα είχαν τηρηθεί «οι διαδικασίες».
Μήπως τελικά έχουμε τρελαθεί;
Καταγράφοντας τις σκέψεις αυτές ήλθε στο νου μου η πάντοτε επίκαιρη και γιαυτό αξιωματική φράση του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ:
« Σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία δεν είναι κάτι δίκαιο γιατί είναι νόμιμο αλλά πρέπει να γίνει νόμος γιατί είναι δίκαιο…..».
Είθε η φράση αυτή του ΡΗΓΑ να αποτελέσει τον πρώτο και αδιαπραγμάτευτο όρο με βάση τον οποίο θα ασκείται το νομοθετικό έργο της Πολιτείας.
Οψόμεθα…….
ΧΡΗΣΤΟΣ Δ. ΠΑΓΩΝΗΣ
ΧΑΛΚΙΔΑ, 7-10-2004
